به بهانه‌ی قرار روز چهارشنبه در ریاض
یادداشت آقای مهدی حسنی، قائم مقام واحد بین الملل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان پیرو قرار ملاقات رئیس‌جمهور آمریکا و محمد الجولانی در ریاض
به بهانه‌ی قرار روز چهارشنبه در ریاض
«دیدار ترامپ و الجولانی در کشاکش تحولات سوریه و نقش مقاومت در برابر طرح‌های استکباری منطقه»
آنچه گذشت…
در چند ماه اخیر منطقه‌ی خاورمیانه شاهد تحولات و درگیریهای بی‌سابقه‌ای بوده است که کشور سوریه قطعه‌ای مهم در پازل این تحولات به شمار می‌رود.
منازعات و درگیری‌هایی که از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ و عملیات طوفان الاقصی آغاز شدند، منطقه را وارد مرحله جدیدی از شطرنج تمدنی کرد.
در حساب و کتاب دشمن پس از غزه و لبنان نوبت سوریه رسید که از کمربند مقاومت جدا شده و به ضعف کشانده شود؛ این‌بار اسرائیل جنگ را غیر مستقیم و توسط گروه‌های تروریستی مخالف دولت وقت شروع می‌کند.
در فاصله بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۰ احزاب و گروه‌های مختلف در سوریه گرفتار درگیریهای داخلی خود بودند. از یک سو دولت بشار اسد، از سویی گروهک‌های به ظاهر مسلمان افراط‌گرا (مانند داعش و القاعده) و در سوی دیگر مخالفان دولت که دموکرات خوانده می‌شدند، گرفتار نزاعی ترکیبی گشتند. گرچه هنوز مناطق شمالی و شرقی تحت تصرف نیروهای کرد، مرکز کشور تحت تصرف گروهک‌های تکفیری (به صورت پراکنده) و شمال غربی و بالاخص در ادلب، درگیری با نیروهای تروریستی ادامه داشت، جنگ ترکیبی در سال ۲۰۲۰ رو به پایان و قدرت ارتش سوریه در تمامی نقاط غالب بود. پس از آنکه بشار اسد شروط ترکیه برای عادی‌سازی روابط را رد کرد، آنکارا با حمایت از عملیات گروه‌های مسلح به دنبال اعمال فشار بر دمشق افتاد.
ترکیه تلاش می‌کرد تا با حفظ نفوذ خود در مناطق شمال سوریه، امنیت مرزهایش را تضمین و از پدید آمدن یک موجودیت مستقل (کرد‌ها) جلوگیری کند.
هفتم آذرماه؛ یک طرح آمریکایی_اسرائیلی برای تضعیف محور مقاومت
اول آذر ۱۴۰۳ اسرائیل به پایگاه‌های نظامی ساکن در تدمر و پالمیرا که بعضی از آنها متعلق به سپاه قدس بودند، حمله هوایی کرد. پس از آن، درگیری‌ها در دیرالزور نیز شروع شد. حملات آمریکا به پایگاه‌های محور مقاومت و تحرکات نیروها در این منطقه بوی جنگی تمام عیار را می‌داد. ۷ آذر آتش‌بس میان اسرائیل و حزب‌اللّٰه آغاز شد، همچنین گروه تحریرالشام از شمال غرب سوریه به سمت حلب شروع به حرکت کرد.
یک روز پس از آغاز جنگ سردار پورهاشمی در حلب شهید شد و ۱۰ آذر تحریرالشام و سایر گروهک‌های تروریستی وارد حلب شدند و حلب سقوط کرد؛ حرکت این نیروها ادامه پیدا کرد و شهرهای حماه، حمص و دمشق نیز درگیر جنگ شدند، بلافاصله کشورهای مشترک المنافع اعلام موضع میکنند.
ایران این تنش‌ها را بخشی از یک «طرح امریکایی- اسراییلی» برای تضعیف محور مقاومت می‌داند. روسیه نیز به عنوان شریک استراتژیک دمشق بر لزوم حفظ حاکمیت سوریه تاکید داشته و به حمایت نظامی خود ادامه می‌دهد.
در دیدگاهی کلی، تحولات سوریه بازتابی از چالش‌های کلان امت عربی و زخمی مشترک است. تضعیف سوریه به معنای افزایش فشار بر محور مقاومت و کاهش حمایت از آرمان فلسطین است.
سوریه باید در برابر مداخلات خارجی حمایت شود و به عنوان حامی اصلی مقاومت عرب تلاش کافی برای حل بحران آن در راستای بازگشت به نقش تاریخی این کشور صورت بگیرد.
و اما جبهه مقاومت…
جبهه مقاومت یک تفکر برخواسته از اندیشه‌های ناب اسلامی است و حد و مرز جغرافیایی و مذهبی نمی‌شناسد. در نتیجه، حتی با سقوط حکومت مرکزی در دمشق، ایستادگی در برابر رژیم غاصب صهیونیستی همچنان وجود دارد.
جبهه مقاومت محدود به سوریه نیست و عقبه‌های آن در یمن و غزه بدون دسترسی زمینی مشغول فعالیت هستند. همچنین، مقاومت لبنان با توانمندی‌های حاصل شده می‌تواند نیازهای نظامی و تدارکاتی خود را تامین کرده و حتی به سایر اعضای جبهه مقاومت هم ادوات سخت و نرم صادر کند. در میان گروه‌های فعال مسلط شده بر دمشق، چهره‌ها و جریان‌هایی وجود دارند که خواهان حضور فعال در عرصه آزادسازی قدس هستند و با تجاوزات رژیم صهیونیستی به مرزهای زمینی و هوایی سوریه مخالف‌اند. این ممکن است به تشکیل جبهه جدیدی از مقاومت با تمایلات فزاینده‌تر برای مبارزه با دشمن صهیونیستی منجر شود.
مهاجمان به خاک سوریه در پی اهدافی همچون تثبیت جایگاه خود در منطقه و مسائلی از این قبیل به دنبال تصرف این کشور هستند؛ غافل از آنکه تفکر مقاومت یک اعتقاد قلبی‌ست و به مثابه نبضی در مواقع حساس تپش می‌گیرد و درگیریهای این چنینی باعث تقویت این اندیشه مقدس و گسترش آن میشود.
طبق فرمایشات ولی فرزانه‌ی جامعه، تردیدی نیست که اقدامات صورت گرفته با برنامه‌ریزی کامل انجام شده است و به تعبیر ایشان آنچه در سوریه اتفاق افتاد محصول یک نقشه‌ی مشترک آمریکایی صهیونیستی است؛ اما به هیچ عنوان نباید فراموش کرد که در تاریخ جهان، ایستادگی و استقامت بر روی آرمان‌ها و ارزش‌ها همیشه در برابر استکبار و ظلم پیروز گردیده است.
درون‌مایه‌ی فرهنگی تفکر مقاومت که از باور ملت‌ها و ایمان آنها ریشه می‌گیرد، میل به آزادگی و اقتدار دارد و پذیرفته نیست چنین اندیشه‌ای پادوی یک هژمون باشد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهتان را بنویسید