هدفم این است که تا وقتی هستم بهترین باشم

مصاحبه هم شاگردی با محسن محمدسیفی قهرمان تیم ملی ووشو

-لطفا معرفی مختصری از خودتان بفرمایید

به نام خدا محسن محمد سیفی هستم. عضو تیم ملی ووشو جمهوری
اسلامی ایران از استان زنجان و حدود ۱۲ سالی هست که در اردوی تیم ملی هستم و
پیراهن مقدس تیم ملی را بر تن دارم. حاصل این چندین سال، ۴ مدال طلای قهرمانی
جهان، ۱ نقره قهرمانی جهان،۳ مدال طلای با ارزش بازی های آسیایی ۲۰۱۰ گوانجو، ۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا هستشT ۱ مدال طلا و
۱ برنز قهرمانی آسیا ۲ مدال طلای جام جهانی ووشو و چندین مدال بین المللی دیگر.

-ورزش حرفه‌ای را از چه سنی شروع کردید؟

من از حدود ۱۵ سالگی رشته‌ی ووشو را شروع کردم و همان ابتدای
کار برای اردوی تیم ملی جوانان دعوت شدم. تست دادم برگشتم زنجان. سال بعد برای اردو‌های
تیم ملی جوانان حضور داشتم، به عنوان استعداد برتر که تا ۳ روز آخر اردو‌ها بودم
اما متاسفانه پایم شکست و دوباره به منزل برگشتم ولی سال بعد عضو تیم ملی
بزرگسالان شدم با اینکه سنم در رده جوانان بود و توانستم اولین مدالم را در آن
مسابقات کسب کنم.

-مشوق اصلی شما برای فعالیت در این زمینه چه کسی
بود؟

مشوق اصلی بنده خانواده‌ام بودند که به شدت دوست داشتند که
من قهرمان بشوم و بعد مربی عزیزم استاد رامین موحدیان همزمان با ایشان هم استاد منصور
نوروزی آن موقع خیلی راهنمایی‌ام کردند تا رو بیارم به
ووشو و در مسابقات قهرمانی آسیا حضور داشته باشم.

-با توجه به اینکه ورزش حرفه ای زمان زیادی را
از شما می‌گیرد، آیا این موضوع به درستان لطمه‌ای نزده؟

والا قطعا همینطور است. کسی که روزی ۷ الی ۸ ساعت تمرین می‌کند
سخت است که بتواند به درس‌هایش هم خیلی مرتب و منظم و با کیفیت برسد. ولی خدا را شکر
با توجه به اینکه رشته تحصیلی دانشگاهی من تربیت بدنی بوده؛ بخاطر همین توانسته‌ام
از تجربه‌ای که اینجا کسب می‌کنم در درس‌های خودم هم استفاده کنم و خداروشکر تا به
امروز مشکل خاصی بوجود نیامده است و با معدل … حالا معمولی بوده مبانگین ۱۶ توانستم
لیسانس خودم را بگیرم و ان شالله از چندی بعد کارشناسی ارشدم را در رشته تغذیه
ورزشی در دانشگاه زنجان شروع می‌کنم.

-بهترین خاطره ای که از مسابقات داشته‌اید

بهترین خاطره‌ای که از همه‌ی سفر‌هایی که رفتم … تا به
امروز خدا را شکر همه خاطرات خوبی را برایم تداعی کرده‌اند ولی بهترین خاطره‌ام
سال ۸۸ قهرمانی جهان در تورنتو بود که هرچند دو تا مدال نقره گرفتم ولی بهترین
خاطره‌ام بود چون که همیشه آرزو داشتم آبشار نیاگارا را از نزدیک ببینم و در آن
سال در آن مسابقات این اتفاق افتاد.

-شده اساتید بابت افتخار آفرینی در مسابقات در
درس‌ها برایتان تخفیف قائل شوند؟

اساتید که آن قدر به ما لطف دارند نمی‌شود محبت‌هایشان را
حتی جبران کرد. تخفیف به آن شکل که نه ولی همیشه محبت داشتن و نسبت به غیبت‌هایی
که بخاطر حضور در  اردو‌های تیم ملی بوده، گفتم
رشته‌ام هم مرتبط با تربیت بدنی هست، یک مقدار در حضور غیابم توی کلاس تخفیف قائل
می‌شوند که از همینجا از همه آن‌ها تشکر و قدردانی می‌کنم
که حمایت می‌کنند هم در درس‌هایم بتوانم موفق باشم و هم در رشته‌ی ورزشی خودم.

-از هدف نهایی‌تان برایمان بگویید؟ ۵ سال دیگر
خودتان را کجا می‌بینید؟

فعلا که در خدمت تیم ملی ووشو هستم و دوست دارم تا زمانی که
ذهن و جسمم اجازه می‌دهند مسابقه بدهم و افتخار آفرینی کنم برای کشور عزیزم و پرچم
پر افتخار ایران عزیزمانن و تا وقتی که بتوانم حتما مسابقه می‌دهم. هدف خاصی ندارم
چون من تمامی مدال‌هایی که در ووشو توزیع می‌شود دارم و در همه‌ی رویدادها شرکت
کرده‌ام. فکر کنم از هر کدام ۳-۴ تا مدال یا حداقل ۲ تا مدال دارم. درکل هدفم این
است که تا وقتی هستم بهترین باشم. فکر می‌کنم ۵ سال آینده در مسابقات حرفه‌ای
باشم.

-حرف آخر

تشکر می‌کنم از همه‌ی عزیزانی که کمکم کردند، خانواده ،مربیان
و مخصوصا همسر عزیزم که خودشان هم عضو تیم ملی قایقرانی هستند. خیلی محبت دارند
نسبت به من و خیلی تلاش می‌کنند که من بتوانم افتخار کسب کنم. امیدوارم که بتوانم
زحمات همه‌ی عزیزان را جبران کنم و مثل همیشه افتخار کسب کنم برای ایران.

تحریریه نشریه هم شاگردی

اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان